پیام‌هایی از نهضت حسینی (۱)
در اواخر ماه رجب سال ۶۰ هجری، نامه‌ی یزید بن معاویه به والی مدینه رسید و از او خواسته شده بود که برای خلافت یزید بیعت بگیرد. در این نامه به بیعت گرفتن از برخی چهره‌های برجسته تأکید شده بود که در رأس آن‌ها امام حسین علیه السلام بود. والی اموی مدینه در پی امام فرستاد. امام حسین (ع) دریافت که در پس این احضار مشکلاتی نهفته است. بنابراین بنی‌هاشم را برای اتفاقی مهم آماده ساخت تا در صورت لزوم اقدام کنند.
گفتگویی بین والی مدینه و امام حسین (ع) شکل گرفت. والی بیعت امام را برای یزید می‌خواست. امام نیز درخواست او را رد کرد و قول مشهوری فرمود که با آن نخستین پیام نهضت را ابلاغ کرد. پیام امام بر لزوم افتراق بین رهبری ربانی و رهبری دروغین تأکید دارد. حضرت حاکمیت نیرنگ را رسوا کرد و با عدم بیعت در برابر آن ایستادگی نمود.
امام حسین (ع) فرمود: «ای امیر، ما اهل بیت نبوت و سرچشمه رسالت هستیم، ملائکه به سوی ما در آمد و شد هستند، خداوند همه چیز را با ما آغاز و با ما ختم می‌کند. یزید میگسار و قاتل نفس محترمه است. فسق او علنی است و همچون منی با همچون اویی بیعت نمی‌کند. اما منتظر می‌مانیم و می‌بینیم که کدام یک از ما به خلافت محق‌تر است».
حضرت زمانی که فرمود: «همچون منی با همچون اویی بیعت نمی‌کند»، قصد داشت پیامی را برای نسل‌های آینده ابلاغ کند. زیرا ایشان نفرمود: من با یزید بیعت نمی‌کنم، بلکه یک اصل و قانون وضع کرد. اینکه رهبری ربانیِ حق و رهبری باطل و دروغین از همدیگر مجزا هستند و امکان ندارد که در کنار هم قرار بگیرند.
بنابراین هر که در صفت، عقیده، ارزش و اخلاق همانند امام حسین (ع) باشد امکان ندارد با شخصی همچون یزید و ویژگی‌های او بیعت کند. دو مسیر و راه کاملا متفاوت از هم وجود دارند. راه و منش مکتبی که امتداد راه پیامبران از آدم تا خاتم و نیز ائمه معصومین علیهم السلام است و در طول تاریخ با جنبش‌های مکتبی ادامه می‌یابد. و راه طاغوت و حکومت‌های باطل که از قابیل آغاز و با امثال فرعون و نمرود و شداد ادامه می‌یابد، به یزید و حجاج می‌رسد و با طواغیت عصر حاضر همچنان تداوم دارد.
پیام امام حسین (ع) این است که فردی که مدعی پایبندی به مکتب و رسالت است و می‌خواهد همچون امام حسین (ع) باشد حق ندارد با اهل باطلی همانند یزید بیعت کند.
هر که بخواهد در مسیر رسالت مکتبی باشد باید با پیروان این مسیر آشنا شود و ویژگی آن‌ها را در خود ایجاد کند. همچنین که باید ویژگی جبهه مقابل را بشناسد تا بتواند از آن‌ها دوری کند.
امام حسین (ع) از صفاتی چون تقوا، پرهیزکاری، ایمان، علم، اخلاق والا، کمک به مردم و حفظ حقوق آن‌ها و محافظت از حقوق خداوند برخوردار بود. پس هر که این صفات را در خود بپروراند همانند حضرت خواهد بود.
در حالی که یزید به فسق و فجور، میگساری، هتک حرمت، ظلم و قتل نفوس محترمه مشهور است. بنابراین کسی که این ویژگی‌ها را دارد همانند یزید است.
با این اوصاف آیا رفتار ما بازتاب اخلاق و رفتار امام حسین (ع) است یا یزید؟ باید در رفتار خود تأمل کنیم و ببینیم در کدام مسیر گام بر می‌داریم. تنها ادعا کافی نیست بلکه فعل و عمل ما باید همچون حضرت باشد و از شباهت به فعل و عمل یزید بپرهیزیم. همچنین که باید از پیروان امام حسین (ع) پیروی کنیم و با بیعت و پیروی از افرادی همچون یزید بر حذر باشیم.
پیام امام حسین (ع) در ابتدای نهضت مبارکشان همین است: «همچون منی با همچون اویی بیعت نمی‌کند».
